Alweer een tijdje geleden dat ik heb geschreven. Ik heb een 10-daagse Vipassanameditatiecursus achter de rug, vandaar deze stilte. Daar was het overigens ook stil, 10 dagen noble silence, niet praten- geen oogcontact- 10 uur per dag mediteren vanaf 4.30u in de ochtend. De leraar was Sri Satya Narayan Goenka. Een geweldige ervaring naast het weeshuis.
Terug in Centraal Kathmandu en meteen naar YAUC gegaan gisteren. De kinderen waren blij dat ze me weer zagen. Zo leuk al die natte zoenen en omhelzingen, echt een warm welkom. Alleen Sabina, de oudste, die heeft er wel moeite mee, zie ik. Ze is zich er meer bewust van dan anderen dat ik volgende week weer weg ben en ze groet me niet echt. Ze laat pas na een tijdje merken dat ze het fijn vind dat ik er weer ben.
Ik zag al meteen dat de stress van Tej niet was afgenomen maar eerder was toegnomen. Sinds de laatste mail, voordat ik in meditatie ben gegaan hebben we nog zeer veel zinvolle gesprekken gehad met z’n drieën. Met name over de visie die Tej heeft en hoe hij wil dat de organisatie gerund wordt. Zo hebben we de volgende items besproken:
- het eten: Chris had een andere visie over eten. Hij vind het belangrijk dat de kinderen elke dag vlees eten, elke dag melk drinken en zo. Daar komt onze westerse blik weer. Er zijn veel weeshuizen hier waar de kinderen alleen vegatarisch eten, helemaal geen vlees dus. De kinderen zijn het helemaal niet gewend elke dag vlees te eten. Ze zouden er ziek van worden, daarnaast is het helemaal niet zo dat elke dag vlees eten gezonder is. Hetzelfde geldt voor het drinken van melk of elke dag fruit eten. Je kunt niet zomaar iets veranderen in het eetpatroon, geeft gegarandeerd darmproblemen. Op zich ben ik er wel voor dat de kinderen vaker dan een keer per week fruit krijgen, dat is echt gezond en geeft ze de nodige vitaminen. Dat heb ik ook tegen Tej gezegd. Aan de andere kant, ze zijn ook nu allemaal gezond en wellicht is ook dit weer mijn westerse visie: de schaal van vijf, daar doen ze hier niet echt aan. Hebben ze volgens mij niet eens van gehoord. Hoewel ik het nog steeds niet leuk vond dat ik geen ijsje mocht kopen toen we naar de monkeytempel zijn geweest een tijdje terug, begrijp ik nu wel meer de motivatie van Tej erachter. In alles komt zijn visie naar voren, geen overbodige luxe, ijs valt daar ook onder. Als alle vrijwilligers de kinderen met lekkernij volstoppen dan kweek je toch een ander eetpatroon en ga je ook voorbij aan de visievan Tej op het leven. Een tijdje terug was er een jeugdorganisatie die een kist met fruit kwam doneren. Ze hadden ook voor alle kinderen 4 snoepjes. Ik dacht: ‘ Leuk, eindelijk een keer een lekkernij.’ Maar toen ik de kinderen zag, -ze aten er 1 of 2 en de rest wilden ze aan mij geven- bedacht ik me. Het lijkt echt alsof ze niet veel om snoep geven dus waarom zouden we dat als vrijwilligers gaan aanleren? Dat is volgens mij ook wat Tej bedoelt.
- de website: het ziet er steeds sprankelender uit maar ook de website straalt niet echt de simpele levensvisie van Tej uit en hij is er dan ook steeds ongelukkiger mee. Chris noemt zich zonder overleg vrijwilliger- coordinator en door de dingen die hij schrijft is de indruk bij Tej ontstaan dat niet hij de directeur is maar Chris. Chris wil allerlei veranderingen aanbrengen die Tej niet wil. Op de website zie je bijvoorbeeld een zeer gedetailleerde lijst met alle donaties vanvrijwilligers of vrienden van-. Dat vindt Tej onnodig en ik kan me daar wel in vinden. Het is niet bedoeld om ego’s van donateurs te strelen. Daarnaast staan er onduidelijkheden in. Zo staat er in de mogelijke aanschaffen een reparatie van het dak van de keuken waarvoor Chris een groot bedrag in zijn hoofd had. Hij wilde een nieuw dakterras maken met een soort van tuin zodat de kinderen leren tuinieren. Het klinkt mooi maar ook dit is echt een overbodige luxe. Het is zeker niet iets wat Tej wil, maar het staat nog steeds op de website en Chris probeerde het door te drukken. Doordat we met zijn drieën praatten, konden Tej en ik hem van dat plan afhouden. Sowieso, op de website staat: je kunt alles veranderen als je dat nodig acht maar dat kan natuurlijk niet. Wat deze kinderen nodig hebben, is structuur, een vaste plek voor de bedden, de kast, ect en als er elke maand een andere vrijwilliger komt die alles gaat verplaatsen of iets dergelijks dat is dat niet goed voor de kinderen. Dat moet dus van de website af, om geen verkeerde indruk wekken. Tej weet heel goed waar hij mee bezig is en hoewel ik hem soms wel erg strikt vind, is het zijn organisatie en wie zijn wij om in die paar maanden dat we er zijn , of in mijn geval, deze 3 weken, alles te veranderen? Tej is er tenslotte het hele jaar.
- computer: het was echt een teleurstelling dat de laptop die eerdere vrijwilligers hebben gedoneerd zo oud was dat hij waardeloos is om voor internet te gebruiken. We zijn er drie dagen mee bezig geweest om hem aan de praat te krijgen. Chris weet veel van computers en we zijn ook naar een computerzaak geweest maar die zeiden ook al meteen, nee, beter wegdoen. Mijn gedachte is: als je iets doneert, zorg er dan voor dat het echt werkt en geef geen oude troep die je zelf niet meer kan gebruiken, want dat schept valse hoop. Chris zelf had Tej een maand voordat hij zou komen een email geschreven dat hij veel gratis computers had en dat hij er een mee zou nemen. Hoezo veel gratis computers? Goed, afgewacht totdat hij er was. Ik zag de hoop van Tej groeien … en de teleurstelling dat dit een dode mus was: Chris had helemaal geen computer meegenomen. Het verhaal was nu dat hij zijn ouders zijn oude computer mee zou laten nemen naar Japan, waar hij woont, en dat hij die dan mee zou nemen als hij weer in december naar Nepal komt. Veel is te wijten aan de taalbarriere maar ik die email heb ik echter met eigen ogen gelezen. Het computerverhaal is geloof ik al een jaar bezig. Ik zie dat Tej plannen heeft voor uitbreiding van zijn projecten. Daar zat ik met het geld dat ik heb verzameld. Chris zegt steeds dat donateurs zelf moeten weten wat ze aanschaffen voor Tej. Ik ben het daarmee oneens. Ik vind dat Tej zelf het beste weet wat nodig is. Voorbeeld, ik kan wel voedsel voor een maand willen aanschaffen omdat dat leuk staat in de lijst van donaties die via mij zijn gekomen maar voor mij waren er vrijwillgers en na mij zullen er vrijwilligers zijn. Als die hetzelfde willen aanschaffen dan heeft Tej bij wijze van spreken een hele rijstschuur nodig voor de opslag. Dat slaat dus nergens op. Ander voorbeeld: matrassen. Ik zie wel dat de matrassen van de kinderen vrij dun zijn maar ook die van Tej zo is. Als elke vrijwillger nieuwe matrassen aan zou willen schaffen, ziet Tej dat als een pure verspilling. De matrassen zijn in zijn ogen nog niet op en er is zoveel meer werk te verrichten voor mensen die nog niet bij zijn project betrokken zijn waarvoor het geld beter gebruikt kan worden. Met andere woorden, nee, het is beter om de geldbesteding aan Tej over te laten of in elk geval goed overleg te plegen. Niet zomaar in zijn ogen overbodige luxe aanschaffen. Het wordt me steeds duidelijker wat hij bedoelt en hoe gedreven hij is. En werkelijk, als ze zijn kamer ziet, dan is daar ook geen enkele luxe op de cd-speler na. Het is een eerlijk oprecht mens. Hij leeft exact hetzelfde als de kinderen.
Wat betreft de computer werd ik er zelf wat gefrustreerd van omdat ik de teleurstelling en afhankelijkheid van Tej kon zien. Dus ik zei Ik zei:’ Tej, morgen gaan we een computer voor je kopen, een printer en een internetaansluiting of Chris het nu wil of niet. Ik heb geld en ik zie dat dit een goede investering is voor dit moment, een investering die in mijn ogen echt nodig is nu.’ Ik heb tegen Chris gezegd dat het niet correct is Tej weer voor niets blij te maken met een dode mus en dat ik werkelijk geloof dat deze groeiende organisatie nu een computer nodig heeft en dat ik een deel van het geld daaraan wilde besteden. Ik heb hem om advies gevraagd omdat hij zoveel van computers afwist. Met de nodige scepsis gaf hij eraan toe en zo geschiedde het dat we een computer gingen komen en op dezelfde dag de computer hadden en de internet aaansluiting hadden (voor een jaar). Hoe anders is het bij ons, waar je wel een maand moet wachten en de kabels etc. duur zijn. Hier was het zo gepiept tot Chris’ en mijn verbazing. Dus vandaar die vorige mail: happy day. Dat voelde echt goed voor ons allemaal. Ik zie hoe Tej ermee aan het werk is en denk: een juiste beslissing! Waarom een half jaar wachten op iets wat misschien wel, misschien niet niet gaat komen.
- merchandising: ik zit vol met ideeën over hoe wel geld kunnen verzamelen door dingen te verkopen, bijvoorbeeld kaarten met foto’s van de kinderen. Nederland heeft wel een kaarttraditie, en als je iets moois voor een leuke prijs kunt maken, kun je een bron van inkomen creeeren. Chris echter, was er niet over te spreken. Veel te veel werk voor een te klein bedrag… wat blijkt nu? Na mijn 10- dagen Vipassana heeft hij 6 foto’s geselecteerd en er kaarten van laten maken. Hij doet nu net alsof dat zijn plan is geweest, mijn ego kan ik wel opzij zetten. Daarnaast zijn er vast meer vrijwilligers geweest met vergelijkbare of dezelfde ideeen maar ik begrijp niet waarom hij daar zo mee om gaat. Echter, dat is eigenlijk helemaal niet belangrijk, wat wel belangrijk is, is dat ze er (waarschijnlijk -ik heb ze nog niet gezien-) zijn en dat ze wellicht voor een inkomen kunnen gaan zorgen. Waar ik minder enthousiast over ben is dat hij hierover helemaal niet met Tej heeft overlegd. Hij vertelde mij gisteren dat hij de kaarten heeft laten drukken en toen hij dat aan mij vertelde, was dat voor het eerst dat Tej het hoorde. Tej heeft geen inspraak gehad in de fotokeus, het type kaart of het verhaaltje over het weeshuis en dat is dan begrijpelijk (!) voor Tej weer zo frustrerend dat hij zich gepasseerd voelt.
Zo zijn er steeds meer grote en kleine irritaties. Geen enkele van de besproken zaken zijn uitgeveord, de lijst van donatuers staat nog steeds op dezelfde plek op de website, Chris lijkt m.a.w. te doen wat hij wil. Ik ben zeer benieuiwd hoe dit verder gaat want tej zit op het moment in een stadium: ik wil dit zo niet langer. Ik zal mijn eigen website starten, etc.
… Moet helaas nu gaan maar het al weer een heel verhaal geworden. Wordt zeker vervolgd …
Today we are very happy: we bought a computer from the donation money and this is the very first internetaction we do on the new computer! Yes, now Tej can work from home and use the internet.
Inmiddels is Chris ook in Kathmandu. Ik heb veel te schrijven. Er gebeurt van alles. Met name de gesprekken die we hebben met z’n drieën maken duidelijk dat hij andere ideeën heeft en een andere visie dan Tej. Dat is heftig voor Tej. Ik kan de spanning in hem zien toenemen en sinds Chris er is fungeer ik als een soort vertrouwenspersoon. Tej wil alles eenvoudig houden. Dat is zijn visie. We zouden bijvoorbeeld als er meer vrijwilligers komen, meer luxe kunnen aanschaffen, vaker een nieuwe matras, vaker vlees eten maar zoals het huis nu loopt, loopt het goed (dat klopt, ik ben hier in elk geval deze drie weken getuige van). De kinderen zijn gezond, als er iets is gaan ze naar de dokter, ze krijgen goed te eten, etc. Het dagelijkse bestaan. Hij wenst voor het huis en de kinderen geen onnodige luxe. Zo hebben we bijvoobeeld zakken vol kleding maar hebben de kinderen slechts enkele kledingstukken om te dragen. De rest kleding wordt bewaard voor slechtere tijden. Daarnaast is dit tehuis niet het enige wat Tej doet betreft sociaal werk. Als er arme mensen zijn die kleding nodig hebben of iets anders, in gevallen van overstromingen die er regelmatig zijn, etc. is hij ook sociaal actief. Hij doet echt veel meer dan ik wist. Hij ondersteunt scholing van kinderen uit sommige arme gezinnen; hij is actief bezig met vrouwenrechten. Vandaag bijvoorbeeld was er een telefoontje van iemand die een verhaal over een vrouw uit de comminity had, die al jaren door haar man wordt geslagen. Het werd steeds erger. Hij raakt daar zichtbaar van van streek. Ook van dit gezin ondersteunt hij de kinderen bij hun scholing. Scheiden is hier iets wat niet zo normaal is als bij ons. Een vrouw alleen zonder opleiding met twee kinderen kan nooit aan een baan komen. Daarnaast zou ze een niet-bestaand persoon zijn omdat de man meestal de papieren heeft. Hij gaat er nu voor zorgen dat die vrouw haar eigen papieren krijgt. Ook gaat hij ervoor zorgen dat die vrouw ergens aan de slag kan binnen zijn soiciale netwerk. Over de eenvoud van het leven, ook de kinderkamers zijn eenvouding. Er staat 3 bedden voor de 8 meiden en 2 bedden voor de 3 jongens. Manisha slaapt bij Munkumani (haar moeder) in de kleuken. Door de gekleurde doeken en posters ziet het er ver van sober uit, wel eenvoudig want dat is zijn visie. Gisteren had ik wederom een goed gesprek. Hij legde uit dat hij de leefstijl van zijn 12 kinderen niet wil verluxen. Hij heeft veel meer plannen, zoveel sociale hulp is er nog nodig. Hij wil bijvoorbeeld een naaiproject opzetten voor vrouwen. Ze het beroep leren en ze tassen of iets dergelijks laten maken zodat ze zichzelf leren bedruipen. Dat soort plannen en toekomstpraat, daar worden we helemaal enthousiast van maar dat is nog wel wat verder weg. Uiteraard is om dit allemaal te verwezenlijken het belangrijkste -geld- nodig. Hij vraagt nooit iets maar spaart steeds een deel van de donaties voor de toekomstplannen. Ook als hij er ooit niet is, ziek is of iets dergelijks, moet het allemaal door blijven gaan. Ik heb echt de indruk dat hij zeer goed weet waar hij mee bezig is. Hij gaat er helemaal voor. Zijn eigen kamer is ook weinig luxueus. Het enige wat hij voor zichzelf bezit is een cd-speler, nou dat geeft alleen maar de nodige ontspanning. Ook wordt die ingezet als er iets te vieren is: de kinderen kunnen dan dansen.
Wat er nu nodig is, is in mijn ogen een computer. Er komen gelukkig steeds meer vrijwilligers en hij moet zijn contacten vanuit huis kunnen onderhouden. Chris heeft dat nu half overgenomen maar dat is niet wat hij wil. Voorheen stuurde Chris emails CC naar Tej maar dat doet hij niet meer. Dat is niet handig voor Tej dus dat moet veranderen. Ook had Chris het idee opgevat om businesskaarten te drukken. Op zich een prima idee maar Tej heeft er al een. Het enige wat eraan toegevoegd dient te worden, is het emailadres en de website. Het is een simpele kaart die zijn visie uitstraalt: geen poespas eromheen. Chris heeft een nieuwe kaart ontwikkeld. Dat is een luxe businesskaart die 1,5 keer (!) zoveel kost, met foto’s van de kinderen erop en in kleur. Qua geld in Westers denken is dat nog steeds niet veel en is een mooi kaartje, dat wel maar het past absoluut niet bij de visie die Tej heeft. Wat voor indruk wek je met deze luxe businesskaarten? De indruk is erg belangrijk. Tej heeft dat Chris proberen duidelijk te maken maar die zegt: ik laat ze sowieso drukken voor mezelf. Dan denk ik: ‘Dat is incorrect! Het is niet jouw organisatie. Je hulp is geweldig maar je moet wel bij de visie van Tej blijven. Die staat echt ergens voor en je mag niet zomaar jouw visie opdringen.’ Ik krijg sterk de indruk dat hij vastzit in zijn Westerse denken maar dit is Nepal. Kinderen eten hier niet elke dag vlees, kinderen dragen geen make-up of nagellak. Laatste was een voorstel van Chris om een meidendag te maken maar ik begrijp de ongerustheid van Tej. Ze doen dat wel maar alleen met festivals. Als je dus als vrijwilliger komt moet je je goed realiseren dat dit niet een gewenste activiteit is: nagles verven. Ga liever schilderen of iets dergelijks, laat ze creatief zijn, ga verder met mijn project: de klok leren lezen. Daar hebben ze yenminste wat aan. Het is hetzelfde als mijn idee een tafel en stoelen te kopen. Hier maken ze huiswerk op de grond, ze zitten op de grond in vrijwel alle gezinnen. Ik weet vanuit mijn beroepsveld dat een goede schrijfhouding aan tafel rechtopzitten is maar dat is onze manier. Hier gaat het anders. Ik word telkens met mijn eigen gekleurde bril geconfronteerd. Het is vooral ook heel leerzaam om te proberen niet je eigen cultuur op te dringen. Dus wie dit leest en wie plannen heeft te komen: hou dat in je achterhoofd en probeer ernaar te leven als je hier bent.
Het regent buiten pijpenstelen. Net een paraplu gekocht. Ik liep als het regende tot nu toe tot grote hilariteit van de kinderen rond in mijn knalgele regencape waarin ik als banaan ook nog eens behoorlijk liep te zweten. Elke keer als ik mijn hoofd omdraaide in mijn bananenpak, zag ik niets meer. Het wekte wel heel wat bekijks maar helaas, bananepak uit paraplu op. Ben nu voorzien van een paraplu met Schotse ruit. Wel zo handig bewegen. Vandaag heb ik kennis gemaakt met de zus van Tej: een kleine vrouw die bij de tandarts om de hoek werkt. De tandarts was ook op de verjaardag van Tej en we hebben nog gedanst. Wel raar als je die dan ineens in zijn witte doktersjas in zijn praktijk ziet, haha. Praten op het feestje was er niet bij, zij wel met elkaar in het Nepalees maar tegen mij was het niet meer dan samen dansen en ‘ How are you? What is your name?’ Ze zijn erg verlegen hier, lijkt, Als er vrienden of vriendinnen van Srijana (de buurvrouw) zijn en ik zeg ze gedag, kijkt een aantal snel weg zonder iets te zeggen. Dat deden ze vorige jaar in China ook. Ik rende er soms achter aan met mijn Lonely Planet als ik de weg wilde weten en als ze wegliepen. Mijn Chinees was net zo goed als mijn Nepalkees, alhoewel Ebin me ijverig woordjes leert. Net kennis gemaakt met de zus van Tej (ben haar naam even kwijt). We zijn samen met Tej meegegaan naar de markt omdat ik een Nepalese outfit wilde hebben. Eerst naar de stoffenwinkel: een hokje zo volgepropt met de prachtigste stoffen dat ik niet wist welke ik moest kiezen. Uiteindelijk is het een lap voor een broek, een lap voor een shirt en een een lap die voor sjaal verder gaat, geworden. Mooi zomerlucht blauw met blauwe rozenprint voor het shirt. Ik ben al bijna Nepalees, haha. De gewoonte van toiletpapier gebruiken, hou ik maar wel aan. De kinderen ruiken constant naar pies. Dat komt doordat ze volgens mij constant half over hun kleren heen piesen. Waar was ik? O ja, het naaiatelier. Even met z’n drieën naar patronen gekeken. Eentje uitgezocht, maten op laten meten. Wel grappig want de man die mijn maten opnam durfde me niet aan te kijken, al helemaal niet toen hij mijn ‘buste’ op moest meten, hihi. Het onderhandelen ging dus tussen de zus van Tej en de matenopnemer. De 28e is het klaar. Ben zeer benieuwd. De kinderen zullen het wel weer grappig vinden en daarom alleen al vind ik het leuk. Morgen hebben Kabita, Menuka en Sabina examens. Nepalees, Engels, wiskunde, etc. Gisteren en vandaag waren ze hard aan het leren. Ik heb Kabita en Menuka geholpen met Engels, klok lezen, tellen, woorden schrijven en zo. Een aantal kinderen heeft al testresulaten terug: Ebin, was de 6e van de klas! Tara en Laxmi waren ook bij de eerste 5! Goed joh! Ander systeem dan bij ons, meer prestatiegericht, net als mijn kinderen in Parijs. Maar echt fijn dat ze goed kunnen leren! (Een aantal dan.) Het verbaast me trouwens keer op keer dat ze uberhaupt kunnen leren in die herrie: ongeconcentreerd, geschreeuw, gevechten om potloden die nog een punt hebben of om de puntenslijper. Ze hebben slechte kwaliteitspotloden die om de haverklap van binnen breken waardoor ze in no time tot stompjes worden geslepen. Ze moeten ze echt helemaal opmaken van Tej. Dat schrijft niet zo handig maar niets wordt hier verspild. Maar goed, de kinderen schrijven vrolijk verder en als ik ‘s ochtend mijn herstelwerk weer oppak hoor ik de stemmen van de kinderen die repeteren in het Nepalees of in het Engels. Dat zijn van die dingen die je mee naar huis neemt: de hese stem van Kabita, het kinderstemmetje van Laxmi, echt, van die stemmetjes wordt ik blij. Of van Raju die meteen enthousiast roept ‘MISS! Monkeyboy!’ zodra hij me ziet. Die kinderen, daar doe ik het voor en al zijn de ideeën die Tej heeft soms anders dan de ideeën die ik heb, ze hebben een thuis en met elkaar lijkt het toch min of meer een grote familie. Ook met Promila gaat het iets beter, heb ik het idee. Als ze nu iets niet wil, pobeert ze wel nog steeds te slaan (dat doen zew allemaal, communiceren doen ze veelal met de handen, helaas) maar ze luistert nu wel beter naar me en ook als iemand anders iets doet, begint ze niet langer meteen te huilen maar komt ze het gewoon vertellen. Dat vind ik wel een vooruitgang. Het is inmiddels droog dus ik ga maar weer eens op huis aan. JA, het voelt echt als mijn thuis hier, da’s mooi toch?
Vandaag maar weer eens schrijven. Het gaat zo snel. Ik zit hier alweer twee weken! De luizenbolletjes zijn wel enigszins geholpen maar het krioelt nog steeds geloof ik, getuige de buurvrouw die zaterdag lekker zat te vlooien met haar lange nagels. Daarna weer een knipbeurt en dat was dat. We zijn zaterdag naar de apentempel geweest. Vorige week was Tej ziek dus toen hebben we die zaterdag niets met de kinderen gedaan. Eergisteren gelukkig wel. Iedereen de nette kleren aan en hopla daar ging de hele bubs. Het was een bonte optocht met al die gekleurde kleren van de kinderen. Iedereen was opgewonden. Het was best een wandeling voor de kinderen, hoewel ze veel energie lijken te hebben, bewegen ze geloof ik niet zo veel. Ja, de meeste kindedren zijn rond de 7 dus dat is nog wel jong en klein voor al die steile trappen. Eenmaal boven was het en mooi uitzicht. Allemaal hebben ze de bellen 100 keer geluid, ze waren door het dolle heen, erg leuk om te zien. Het was wel het warmste tijdstip van de dag en dat eiste uiteraard zijn tol; we waren snel moe en oververhit. Ik had me voorgenomen op een verkoelend en lekker ijsje te tracteren; helaas, dat mocht niet. Slecht voor de tanden.. Nou, dat vond ik eigenlijk maar onzin die ene keer. Ik bedoel, ze krijgen er echt niet elke dag een en ook is erg en snoep in huis te vinden. Op zich ben ik ook wel voor gezond eten, beter voor tand en lijf maar op zo’n uitstapje vind ik et wel jammer dat het dan ook niet mag. Maar in plaats van mijn voorstel hebben we een sapje gekocht en lekkere koekjes, daar waren ze uiteraard ook bij mee. Ik voelde me een beetje schuldig want ik had het ze beloofd … nou ja. De luizenbolletjes zijn deze week enigszins geholpen maar het krioelt nog steeds geloof ik, getuige de buurvrouw die na ons uitstapje en nadat iedereen weer wat bijgekomen was, lekker zat te vlooien met haar lange nagels. Daarna weer een knipbeurt en dat was dat. Tej was gisteren jarig dus ben ik samen met de buurvrouw een cadeau wezen kopen: een beeld van een tijger. Ik moest er wel om lachen. Het was een tip van de buurvrouw, nou met dit beeld kan hij zeker de blits maken in zijn kantoor, haha. Het is groot en kitcherig. Meteen ook even wat crème gekocht voor 1 van de kinderen die de hele tijd zo’n loopneus had dat het helemaal schraal was. Maar toen ik thuis kwam en hij dat zag, zei hij dat hij al een potje had. Eigenlijk hebben ze het meeste wel qua basisbehoeften zoals eten; kleding (de huiskleding is inmiddels voor en groot deel door mij gerepareerd); tandenborstels (elke avond poetsen ze) en speelgoed. Het is allemaal al door andere vrijwilligers meegebracht danwel gekocht. Het ingezamelde geld gaat met name op aan de maandelijkse inkopen en schoolboeken. Ook heft Tej grote plannen om de organisatie uit te breiden met in eerste instantie n`og een huis en daarvoor bewaren we ook een deel. voor. We zitten vol plannen en als we dan op de matras zitten en luisteren naar de cd van U2, dromen we over deze plannen, ieder voor zich, soms even vol enthousiasme hardop denkend. O ja, het dak is ook gerepareerd maar dat schreef ik geloof ik al eerder. Feest dus… Eerst de halve dag zitten naaien aan ded feestkleding. Ineens keiharde Hindi-muziek door het hele huis. Tej had in zijn kantoor een grote box gezet en de tafel opzij geschoven. Alle kinderen waren aan het dansen. Dat was echt een genot om te zien. Ik ging natuurlijk meteen mee springen en dansen. Zweten, ja het was wel wer zo’n 30 graden dus dan komt het zweet ook als je niet danst. De hele dag rook het al naar heerlijk eten: Munkumani had een heerlijk feestmaal bereid en voor het eerst sinds ik er was, kregen de kinderen vlees: kip. Ze aten zoals elke dag hun buikjes vol en genoten zichtbaar. Nou ja het opeten, daarvan heb ik niet veel gezien. Als gast wordt ik altijd in het kantoor geplaatst om te eten. De kinderen eten eerst, daarna Tej en ik. Ik heb wel gevraagd wanneer we met de kinderen eten/of we met de kinderen samen eten, dat vind ik belangrijk omdat je tijdens het eten gezelligheid hebt. Maar ondanks dat ik het enkel keren heb gevraagd blijven we maar in dat kantoor eten. Dat vind ik wel jammer. Af en toe heb ik andere ideeën dan hij maar goed, het blijft geweldig om hier te zijn! Waar was ik… o ja, het feest. Hmmm heerlijke warme rijstepap met pittige groenten en kekererwten, smullen dus. Maar het was dan wel even raar. De kinderen en andere gasten die binnen kwamen aten samen in de keuken en ik in het kantoor. De buurvrouw en Tej kwamen erbij zitten maar ik was de enige die at. Weer een cultuurverschilletje maar het smaakte er zeker niet minder om! Na het eten meer dansen en mer dansen, tot we er zowat bij neervielen. Ineens viel de electriciteit uit-kaarsen erbij- weer aan-meer dansen- weer uit- weer kaarsen erbij – nu leek er geen electriciteit meer de komen. Maar de prêt was nog lang niet voorbij: de kinderen gingen onder aanvoer van de buurvrouw en de schoonzus van Tej zingen en daarbij om de beurt een dansje doen. Ik kan niet in woorden omschrijven hoe leuk en fijn de sfeer was daar met z’n allen in dat kleine kantoortje gepropt, bij het kaaslicht, blije gezichten, twee kinderen op schoot en maar zingen. Geweldig gewoon! Toen was het tijd om naar bed te gaan. De kinderen gingen moe maar blij naar bed. Vanochtend hadden de meesten hun feestkleding nog aan, begonnen ze weer: ‘ Miss, dance, dance!’ en dat om zeven uur in de ochtend! Wat een energie. Tej en ik hebben nog even doorgefeest met en alcoholische versnapering (had ie speciaal voor deze avond gekocht) en wat rauwkost. Mooie weekend geweest dus. Voldaan naar bed met de schreeuwende Hindi-muziek nog in mijn hoofd…. ineens om 00.00 klopt Tej op mijn deur: telefoon uit Nederland. Ik was al in dromenland en schrok enorm: wat is er mis met wie? was het eesrte wat ik dacht. Met een snel kloppend hart nam ik de telefoon aan…. opluchting: een vrijwilligster die wat informatie wilde over het tehuis en zo. Nou die info gaf ik maar al te graag. alleen de volgende keer zou het wel handig zijn als zed an beseft dat het hier 3.45 minuten later is, dus in Nederland was het pas een uur of 20.00u. terwijl hier iedereen al op een oor lag. Daarna weer snel naar bed gegaan en heerlijk gedroomd! Tineke, als je dit leest, ik zou zeggen; boek en kom, het is in een woord GEWELDIG!
Hoi,
Daar zijn we weer. Nu eens in het Nederlands. Mijn dagen zien er als volgt uit:
- 05.00- 6.00u: opstaan (doe ik zelf hoor)
- tasje inpakken met handdoek + washandje; lenzenspul + doosje; shampoo; brillenkoker e.d.
- naar de WC op mijn slippers. Is Franse stijl, ruikt vies en is nat water?/iets anders?
- naar de badkamer. Is hok met emmer water, paar tegels met gaten erin voor het licht. Ik was me met 1 liter water per dag. Het zet je wel aan het denken, inderdaad Suus, wat je mailde over Hongarije kan ik me wel voorstellen. Het is wat behelpen maar uiteindelijk ben ik schoon en fris en fruitig haha.
- spullen terugleggen, tanden poetsen en met naaispullen en al naar het kantoor waar en bank staat waar ik kan zitten of naar de meidenkamer. Maar die zijn meestal nog wat slaperig om 06.45u dat is een mooi gezicht al die slaapkoppies. Elke dag om een uur of 7.30-8.30 krijg ik een glas verse thee met melk en enorm veel suiker (ach wee mijn verstandskies die er toch al zo bereod aan toe schijnt te zijn). Thuis neem ik nooit suiker maar hier geeft het me energie. Ik moet immers nog even wachten want er is voor mij geen ontbijt en ik wil gewoon zoals Tej leven… dus vandaar dat die suiker erg welkom is.
- 09.30u: de eerste meiden gaan naar school
- 10.00: de tweede lading
- 10.30u de laatste twee, allemaal verschillende scholen dus. Sabina, de oudste gaat al heel vroeg, als ik om 06.45u beneden kom, is zij al weg!
- 10.30-11.30u: meditatieoefeningen
- 11.30u: brunch (zo zal ik het maar noemen): rijst met dahl en soms wat rauwkost. Brunch en avondeten is meestal ongeveer hetzelfde. Ik eet wat de kinderen eten. Ik kan natuurlijk best wel ergens anders gaan eten maar dat wil ik niet: ik wil deze 3 weken min of meer leven zoals zij.
- tot 17.00u: soms naar Tahmel met Tej, ff wat drinken en internetten of gewoon naaien, spelen met de kinderen die thuis zijn. Maar als het sppelgoed is in de sppelkamer en mag er niet uit dus met iets spelen is dan meestal een dopje of vandaag heb ik Evan heel bnlij gemaakt met twee lege closetrolletjes: ‘e’en grote glimlach. Dat is wel mooi om te zien hoe blij ze kunnen zijn met iets waar wij niet eens naar omkijken: alhoewel: ik verzamel lege closetrolletjes voor de PABOstudenten, had ik dat maar geweten, had ik die hele tas meegnomen. Ik begrijp niet waarom de kinderen hun badmintonracktes niet op het dakterras mogen, waarom de bal alleen in de speelkamer mag, ect. Tej is bang dat alles kapot gaat maar intussen staan er wel twee dozen met speelgoed in zijn kamer. Er wordt dus wel gesppeld maar op een andere manier dan hoe wij dat doen, behalve dan in die 45 min. speelkamer. Gelukkig maar dat de kinderen zoveel fantasie hebben.
- 17.00-18.00u: glas thee
- 19.00-20.00u: speelkamer met de kinderen, een vermoeiende bezigheid want ze schreeuwen allemaal tegelijk en ik moet met 10 kinderen tegelijk meekleuren in hun kleurboek of telefoontje of schooltje of restaurantje spelen, haha… daarna behoorlijk uitgeblust
- 20.00u/20.30u: eten. We spreken niet veel tijdens het eten dus ik kan hier mooi mijn Vipaasana meditatieoefening bij doen: proeven wat je eet. We spreken trouwens sowieso niet veel. Meestal zitten we op de matras en zijn we bezig met de plannen voor YAUC, heel af en toe zeggen we iets.
- 21.00u -22.00u: U2 luisteren elke avond dezelfde cd
- 22.00-22.30/23.00u: mediteren
Dag in dag uit hetzelfde en ik vind het prettig al die structuur.
Vanochtend op het dakterras (foto komt nog) waren ze wat aan het kibbelen, het werd van kibbelen ruzie en van ruzie vechten met slaan en bijten. Promila had Raju gebeten en gekrabt en de andere meiden gingenklikken tegen Munkumani. Raju had een driftbui gekrgen en lag op de grond te huilen want hij kon Promila niet te pakken krijgen. Hij is pas 3 en zij is zeven. Sapona vraagt veelop een negatieve manier om aandacht, soms lijkt het wel alsof ze niet op een positieve manier om aandacht weet te vragen. Ze heeft ook een vrij schelle stem en klinkt daarom vrij snel zeurderig. De eerste week dat ik er was, huilde ze om alles: aandacht tekort, lijkt me. Nou ben ik geen psycholoog maar dat hoef je niet te zijn om te constateren dat dit een ongelukkig in zichzelf gekeerd kind is. Ze speelt nauwelijks met de anderen en ik bespeur ook dat de anderen haar niet zo 1,2,3 kiezen om mee te spelen. Ik denk vanwege haar negatieve gedrag. Toch kan ze ook heel leif zijn en komt (snot)kusjes geven. Constante snottebellen hebben ze vrijwel allemaal, zoals de meeste kinderen, haha. Daar denk ik maar niet te veel over na.
Goed, op het dak dus … de andere meiden hadden Promila teruggeslagen (die huilde inmiddels ook) en waren inmiddels naar beneden gelopen om te klikken bij Munkumani. Die kwam naar boven met een stok, waar ik van schrok! Nou ja, stok, stok, dat is een groot woord maar het was een soort plantenstokje. Ze begon er Promila mee op haar rug te slaan. Dat vond ik erg. Ik wist niet wat te doen. Ik ben altijd tegen lichamelijk geweld en al helemaal met een stokje tegen een kind. Begrijp me niet verkeerd, dit was geen geval van echte mishandeling het was meer een opvoedkundige tik. Promila stopte met huilen en mijn hart begon te huilen. Ik bleef alleen achter op het dak en had tranen in mijn ogen omdat ik me zwak voelde: ik had niets gedaan, ook al was het maar 1 slag op de rug, ik had niets gedaan, als volwassene heb ik gekeken en ben ik stil geworden. Wat erg! Ik zat daar met een zwaar hart en toen kwam Tej vragen hoe het met me ging, zoals elke dag. Mijn zwaarmoedigheid was wat gezakt en ik antwoorde ok.
Nu ik dit zo achteraf lees, lijkt het erger dan het is, bij ons zou het een klap op de billen geweest zijn. Toen ik beneden kwam hoorde ik Promila alweer zingen met de andere meiden. Heb ik me nou druk zitten maken om niets?, dacht ik. Ik weet dat slaan hier iets is dat ze gewoon doen… maar daar hoef ik het nog niet mee eens te zijn! Dus ik ga er straks tijdens de thee nog wel vragen over stellen. Ik moet in elk geval laten weten dat ik vind dat slaan niets goeds teweegbrengt. De kinderen nemen het ook over: ze praten of schreeuwen niet allen als ze ruzieën maar ze slaan als ze iets van de ander niet aanstaat. Ik roep de hele tijd “No hitting, use words!” maar of het helpt. Ze praten me al na, haha en ik zie wel dat het effect is dat ze elkaar minder slaan, nou die words nog!
Hi there,
Back again on this extremely slow Nepalese computer. Last week Tej’ brother arrived. A friendly person. He came to help Tej with the children during his summerholiday. At first I misunderstood. I thought he was helping Tej with the more bureaucratic stuff, but it seems that it is now he who helps them brushing their teeth in the mornings and evenings; making homework with them after school; watching television with them and so on. Me? I go to the playroom with them at 19.00u. So things have changed for the children as well as for me. The children like his brother, which is a good thing to see. Of course he knows Nepali so concerning the homework I really think he’s doing a great job. As when I was helping them, they all wanted to sit on my lap and at the same time writing their homework as well… not very functional. As for the washing in the mornings: now I just sit and watch. First I didn’t know what to do, however, I’ve found myself a new job: sewing and repairing the clothes. I’ve started with their schoolbags and one after the other came with clothes so Now as soon as I get up, I settle myself in the office and I sew. My fingers are already used to it and I’m sure that my teacher (I take a design course) will be proud of me. Yesterdays highlight was a dance on the roof in the pouring rain with one of the girls. How good it felt and we even washed our hair outside. Afterwards of course with clean water rinsing but we had a lot of fun splashing the water arround. This week the little monkey was sick. Raju, he’s only three years old and he calls himself Monkey Boy. He’s really very sweet and normally jumps arround full of energy. Two or three days he was really feverish, his body felt so hot that I was even sweating myself. He was sleeping on my lap while I was sewing. He was sucking his hand to sooth himself. What a sight it was. If I would have had two bodies I would have gotten up to make a picture. Two times now electricity has failed now. Yesterday only for a short while. Always have a candle in the house! To me in The Netherlands it’s always it gives a good atmosphere but here of course is has a different purpose. I’m really glad that the children have stuff against the lice now… almost jumped on me. Well of course that’s what happens with 12 children at different schools. They give it to eachother and to us if we’re not carefull. The wheather at this time of the year very rainy. Well as I lived in South Africa I now what pouring rain is, however, here it’s even more than I’ve ever seen. Haha, how cultural, at home we always talk about the wheater. So here, everyday I ask Tej: ‘Is today gonna be a good day, concerning the wheather?’ We don’t talk much, Tej and me. We just sit on a matress in his room and listen to U2. Hannelore and Caroline were playing U2 all the time so now every night, Tej plays me U2 and we lister while we smoke a sigaret. It was really fun to hear the childen sing ‘k zag twee beren broodje smeren’ (Ducth childsong). Sandra and Tim who were volunteering before Hannelore and Caroline taught them this song. Haha. I’ve tried to teach them more songs but they don’t want to, they just sing the above song all the time. Well enough for today. CU later … Saskia
July 17th, 2006 at 3:42 pm July 17th, already one week at YAUC! I’m one week at YAUC, however this is only my first comment of all the things that I experience and do with Tej and the children. And I can tell you, quite an experience it is! Even after only one week they are enclosed in my heart. I arrived at Kathmandu airport the 9th. Actually I wasn’t sure what to expect and what it would be like, being at YAUC I mean. Of course, how can one know before meeting Tej and the children? Reading from this wonderfull website Chris made is really different that seeing with your own eyes. It was most comforting to know that Tej would be at the airport to pick me up as agreed. (I know myself: I’m terrible at new places, get lost all the time and, in the hurry of leaving The Netherlands, I’ve also forgotten to bring the compass my friend gave me for my birthday. Well, I don’t know if it would have been of any use in the big city, haha.) But no need for a compass, Tej was there. Getting the visum was really easy. Just as Chris told me I brought some photo’s. It only took me 5 minutes. So Chris was correct, I was worrying for nothing. Normally I’ve always had the save knowledge of having a visum beforehand. I have to admit I was a little bit nervous on that one. We took a taxi and after 20 minutes, we arrived at the YAUC house. I was excited to meet the children for the first time. Twelve in total there are, age difference between 3 and 12 years, three boys and 9 girls. Also there’s Munkumani who takes care of the cooking, cleaning and so on. Her little girl is also there (including in the 12 children) That’s the advantage of wrting only now… by now I know all the names. Untill now, most of my time I’ve spend playing with the children. Some of them didn’t have to go to school everyday because of tests. So they stayed at home. The’re really fond of my ‘point it book’ They think it’s Tims’. (another volunteer before me) Also the lonely planet they enjoy ‘reading’ the pictures. I’ve also got some paperback they can use for writing and the first couple of days they all wanted to copy the names of all the children one after the other. Practise their English writing and good for me to practise their names. Last Sunday I cleaned the playroom with some of the children. They choose how to put the toys away so that we can keep it tidy and organised. Yesterday I spend the whole day at repairing bags and clothes. Good work As I may say so. As soon as the children are back from school and I hear their voices (well of course they also know how to scream after all, they’re children haha)I feel happy inside. I will write much more later…
1 Comment »